Mumlar ve Yeğenler

İlk teyze olduğumda ilk okul 4. sınıfa gidiyordum. Aradan 20 yıl geçmiş. (vay be! şu an ben bile şaşırdım!)
İkisi kız dördü erkek olmak üzere toplam altı yeğenim var ve iyi ki varlar!
Rabbime, yeğenlerimin varlığı ve sıhhati için ne kadar şükretsem azdır.
Onlar nimet, neşe kaynağı, yaşam sebebi.
Şükürler olsun ki hepsiyle aram iyidir; karşılıklı sevişiriz. Bunda, onlarla deli gibi oyun oynamamın, karşılıklı laf yetiştirmelerimin ve yaşıma hiç yakışmayacak çocukluklarda bulunmamın payı büyüktür.

Bunları yazmama sebep, geçen hafta yaşadığım çok güzel bir olay.
Şöyle ki:
artık hafta sonları aile mekanımız haline gelen Coşandere Tesislerine gittiğimiz geçen hafta, tesisin hemen yanında yer alan hediyelik eşya dükkanında gördüm yukarıdaki mum paketini.
Beni bilenler bilir, üniversite yıllarımda deli gibi mum alırdım, aklınıza gelebilecek her çeşit-renk-desen-biçim-büyüklükte. Bir kutu dolusu mumum, kendi evimde kullanılacakları günü bekliyorlar.

İşte yukarıdaki paketi almak için 1 TL.ye daha ihtiyaç duyarken şu fotoğraftaki yakışıklı yeğenim bir anda satıcı ile arama girip cebinden çıkardığı 1 TL.yi satıcıya uzattı. Teşekkür edip reddettim yeğenimin parasını ama ''ya üüff Ayşegül Teyze al işte'' dedi ve parayı adama verdi.

Çok mutlu oldum, hislendim.
Canıımmmm canım.

Doğar doğmaz benim kucağıma verilen oğluşum büyümüş de teyzesinin açığını kapatır olmuş; hem de gayet efe bir tavırla!

Böyle işte.

Bu mumlar ve bu yazı, yeğenimden aldığım ilk borç paranın kaydı olsun.